به بهانه اخراج ديپلمات ناجور ايراني از وزارت خارجه؛ به دروغ گویی بیشتر حساس باشیم

پایگاه خبری تحلیلی الف؛ چندی پیش رئیس جمهور محترم در جریان سؤال مجلس از وی و در پاسخ به سؤال خانه نشینی 11 روزه اش در ارديبهشت90، اصل خانه نشین بوده را به کل تکذیب كرد و گفت : " احمدی نژاد و خانه نشینی؟!، دوستان به من می‌گویند استراحت کن زیاد کار می‌کنی!" (نقل به مضمون ) در صورتی که در آن هنگام طبق تمام شواهد موجود وی به مدت یازده روز خانه نشین بود و حتی جلسات هیأت دولت توسط معاون اول وی اداره می‌شد .

در هفته های گذشته ماجرای تعدی و رسوایی رفتاري دیپلمات ایرانی در برزیل، در خبرگزاری‌های بین‌المللی شد و بعد از آن آقای مهمان‌پرست این خبر را تکذیب کرد و گفت : "بررسی‌های به عمل آمده نشان می‌دهد كه مطالب منتشر شده توسط این گونه رسانه‌ها، خلاف واقع و فاقد صحت است." و دلیل آن را مغایرت این موضوع با سوابق این عضو سفارت ایران در برزیل دانست.

اندکی بعد سفارت ایران در برزیل با صدور بیانیه ای این موضوع را تفاوت فرهنگی دانست و اعلام ‌کرد: "سفارت اعلام می‌کند که اتهام دیپلمات ایرانی تنها یک سوء تفاهم به دلیل تفاوت در مفاهیم فرهنگی است."

در تاریخ پنجم اردیبهشت، مهمان‌پرست سخنگوي وزارت خارجه اعلام كرد: "این دیپلمات به خاطر تخلف به کشور فرا خوانده شده است." و در تاریخ یکم خرداد مدیرکل ارزیابی و نظارت وزارت امورخارجه اعلام کرد : "به دنبال رسیدگی به پرونده تخلفاتی کارمند شاغل در سفارت جمهوری اسلامی ایران در برزیل، با توجه به احراز مغایرت رفتار نامبرده با مقررات اداری و همچنین شئونات شغلی و اسلامی و تطبیق آن با بندهای 1و 21 ماده 8 قانون رسیدگی به تخلفات اداری، مشارالیه به اخراج از وزارت امورخارجه محکوم شد " در گفته های مدیر کل ارزیابی و نظارت وزارت خارجه به انجام اعمال مغایر شئونات اسلامی توسط این فرد تصريح شده است. 

حال بايد از سخنگوي محترم وزارت خارجه پرسید آیا تکذیبیه اول خود را دروغ نمی‌خوانید در حالی که تخلف دیپلمات مذکور مشهود بود و حتی فیلم آن بر روی اینترنت پخش شده بود؟! آیا بررسی‌های وزارت خارجه ناقص بود؟ و بیانیه سفارت ایران چه مفهومی داشت؟ تفاوت فرهنگي يعني چه؟!

آيا كاري كه آقاي ديپلمات در استخر كذايي انجام داده، ناشي از تفاوت فرهنگي ايران و برزيل بوده است؟! چرا گاهي مسئولين ما صادقانه با افكار عمومي برخورد نمي كنند؟ اگر وزارت خارجه ما صادقانه به واقعيت اعتراف و بابت اين افتضاح از مردم ايران و برزيل عذرخواهي مي كرد بيشتر ضايع مي شد يا امروز كه كوس رسوايي ديپلمات ما به صدا درآمده است؟

خلاف گويي، پنهان كاري و پوشاندن حقيقت كه در بالا به دو نمونه کوچک در رفتار سياستمداران ما اشاره شد، با اصول نظام اسلامي مغايرت جدي دارد و قويا بايد اصلاح شود.

در عرف عمومی این‌گونه موارد و اظهارات به جای اینکه مواضع و حرفه‌ای سیاسی خوانده شود ، به عنوان دروغ تلقي مي شود.

ریختن قبح دروغ و به حاشیه رفتن راستگوئی و صداقت حقيقت تلخي است كه در دوره اخير شاهد آن هستيم. این كه مسئولي به خود جرات مي دهد مقابل نمايندگان مردم در مجلس به صراحت هرچه تمام‌تر حقيقتي را تكذیب يا تصور موهومي را اعلام كند، چیزی جز نابودی سرمایه اجتماعی و ركن آن یعنی اعتماد اجتماعی نیست، اما بدتر از وقوع چنین امری، سكوت دیگران در برابر این پدیده است.

همگانی شدن دروغ در كلیه سطوح اجتماعی عامل ویرانگری است كه هیچ گاه نباید در برابر آن بی تفاوت بود. همه بايد نسبت به دروغ به شدت حساس باشیم و آن را جزء خطوط قرمز اخلاقی آحا جامعه به ویژه اهل سیاست و قدرت تلقی كنیم.